Impressie 

Ergens op de Camino del Norte (Galicië, Spanje), oktober 2019

Wauw, wat een euforie, wat een kracht en wat is deze wereld waar ik nu ben fantastisch mooi. Nog nooit heb ik de wereld zo ervaren zoals ik deze nu voel. De zon schijnt, de warme wind, een soort briesje, voelt heerlijk aan. Het is hier stil, heel erg stil. De ervaring stil te staan om naar deze echte stilte te luisteren maakt het overweldigende gevoel wat ik heb nog groter. De omgeving bestaat hier uit een prachtig glooiend groen hooglandschap waarbij de uitzichten eindeloos lijken. Tot aan de verte is er helemaal niemand en ben ik op een paar koeien en geiten na alleen. De afgelopen uren heb ik geen mens gezien en het ziet ernaar uit dat dit de volgende uren zo zal blijven. Boven op deze berg, met prachtige vergezichten, voel ik me alsof ik op de top van de aarde ben en de wereld om me heen is leeg. Ik weet dat ergens heel ver weg de wereld is. Hier heerst vrede, hier is rust, hier is leegte, hier is echte stilte en hier is ontspanning. Hier gebeurt niks en er is eigenlijk helemaal niks. Mijn leegte wordt helemaal opgevuld met mijn kracht, mijn euforie, de natuur, de omgeving en de rust. Ik voel me erg sterk, mijn arm en beenspieren stralen kracht uit, ze voelen hard en energiek aan. Nooit voelde ik me zo ontspannen en gelukkig.

Dit is het hoogste punt van mijn voettocht door Spanje. Zojuist ben ik van ongeveer vijftig meter naar achthonderd meter hoogte gelopen, in één hele lange beklimming naar boven. De weg lag vol keien, was modderig, steil en heel lang. Ze kronkelde door eucalyptusbossen en door laaghangende wolken heen naar boven. De geuren van dit bos worden versterkt door de vochtige mist waar ik doorheen liep. Totdat ik de boomgrens bereik en de omgeving alleen nog maar bestaat uit glooiende groene weilanden en een strakblauwe hemel.

Heel vroeg vanochtend ben ik aan deze beklimming, die door iedereen die ik hierover gesproken had gevreesd werd, begonnen. Het pad ging vanaf het begin steil naar boven en dat urenlang. 

Ik bevind me in de vierde en één na laatste week van mijn voettocht door Spanje. Dat ik deze berg zo gemakkelijk omhoog liep verbaast me, ik had het me zo anders voorgesteld. Weken geleden heb ik minder hoge bergen moeten overwinnen maar het was voor mij toen zoveel zwaarder. Dat ik me nu zo krachtig voel zegt veel over wat er de afgelopen weken met me gebeurd is op fysiek gebied. Voor mij zegt het zeker net zoveel over wat er op mentaal vlak gebeurd is.